Żyrafa jest najwyższym zwierzęciem występującym na Ziemi. Największe osobniki osiągają nawet 6 m wysokości i ważą aż 2000 kg (średnio wysokość 5–6 m, masa 1200 kg w przypadku samców i 830 kg w przypadku samic). Ojczyzną żyrafy jest Afryka. W warunkach naturalnych zwierzęta te żyją w stadach składających się z kilkudziesięciu osobników. Co ciekawe, w skład takiego stada wchodzą nie tylko żyrafy, ale także zebry oraz antylopy, dla których wysocy przyjaciele stanowią system ochrony przez drapieżnikami. Kiedy żyrafy dostrzegą niebezpieczeństwo
i zaczynają uciekać, pozostałe zwierzęta podążają za nimi. Żyrafy żyją na sawannach, czyli obszarach porośniętych głównie trawami. Zdarzają się tam jednak również drzewa takie jak np. akacje, stanowiące przysmak żyraf. Na poszukiwaniu pożywienia oraz jedzeniu żyrafy spędzają nawet
do 20 godzin dziennie. W ciągu tego czasu zjadają około 35 kg roślin. Dzięki temu, że liście akacji są bardzo soczyste, żyrafy są niezwykle odporne na suszę. Jeśli mają dostęp do świeżego pokarmu mogą wytrzymać bez wody nawet kilka miesięcy. Zwykle piją jednak raz w tygodniu, spożywając jednorazowo do 50 litrów wody. W celu napicia się wody żyrafy muszą niezręcznie rozkładać przednie nogi lub klęczeć. Zdarza się, że dorosłe samce toczą między sobą rytualne pojedynki siłowe. Polegają one na przeginaniu na bok szyi przeciwnika czy kręceniu głowami. Zwyczaj ten, zwany „obcałowywaniem” (necking) często mylnie uważany jest za zaloty. Naukowcy uważają pojedynkowanie się samców za jeden z powodów dla których żyrafy mają tak silne i długie szyje. Pojedynek wygrywa przecież ten osobnik, który jest lepiej do niego przygotowany i posiada bardziej muskularną budowę. Zwycięzca cieszy się dużym powodzeniem u samic, a co za tym idzie ma więcej potomstwa, które dziedziczy
po nim okazałą szyję. Kolejne pokolenia żyraf muszą odznaczać się coraz większą siłą i długością szyi, stają się zatem coraz wyższe. Innym wytłumaczeniem naukowców na wyjątkową budowę żyraf jest ich sposób odżywiania. Podczas gdy większość zwierząt na sawannie żywi się łatwo dostępną roślinnością znajdującą się nisko przy ziemi, żyrafy mogą posilać się trudno dostępnymi, rosnącymi bardzo wysoko liśćmi akacji. Nie muszą walczyć zatem o pokarm, którego, zwłaszcza podczas suszy, może być niewiele. Interesującym rozwiązaniem związanym ze sposobem odżywiania się żyraf jest budowa ich języka. Ma on długość nawet do 46 cm, jest twardy i ma niebiesko-czarny kolor. Taka budowa pozwala żyrafie dosięgnąć nawet najwyższych liści akacji bez narażenia na pokłucie kolcami rośliny i oparzenia słoneczne. Cętkowane umaszczenie stanowi kamuflaż żyrafy, naśladuje kolory i kształty które spotkać możemy na sawannie. Wygląd cętek jest cechą osobniczą co oznacza, że każda żyrafa jest nieco inna, a wzór na ich sierści jest tak wyjątkowy i unikalny jak odciski palców ludzi. Występują jednak grupy żyraf pochodzące
z konkretnych rejonów Afryki, które charakteryzują się podobnym wzorem na ciele. Mimo, że kształt cętek jest stały przez całe życie żyrafy, ich kolor może się zmieniać. Zależy on od pory roku, samopoczucia zwierzęcia oraz pożywienia, które spożywa. W przeszłości sądzono, że żyrafa jest potomkiem wielbłąda (nazwa łacińska to Camelus) i lamparta (Panthera pardus). Z tego przekonania wywodzi się łacińska nazwa tego gatunku (Giraffa camelopardalis). Żyrafy mają ciekawy sposób chodzenia. Nie poruszają się one kłusem, tak jak konie czy psy, lecz inochodem. Polega to na tym, że jednocześnie podnoszą raz obie lewe nogi (przednią i tylną), a raz obie prawe. Żyrafa to jedyny, poza człowiekiem gatunek którego wysokość mierzona jest do czubka głowy. Pozostałe gatunki mierzone są do kłębu, czyli najwyżej wysuniętego fragmentu grzbietu zwierzęcia. Przeciętny czas snu żyrafy wynosi od 5 godzin do 30 min/dobę. Zwierzęta te często śpią na stojąco ucinając sobie minutowe drzemki. Czasem, przy większym zmęczeniu muszą się jednak położyć – zwijają się wtedy w kłębek – ich głowa spoczywa na zadku. Dzięki swoim rozmiarom, żyrafa nie ma zbyt wielu naturalnych wrogów. Zagrożeniem dla dorosłego osobnika może być jedynie lew lub krokodyl (zdarzają się też ataki lampartów, hien cętkowanych i likaonów na młode żyrafy). Żyrafy wyposażone są jednak w bardzo silną broń – kopyta. Są one bardzo duże, ich średnica przypomina wielkością duży talerz obiadowy. Nogi żyrafy są bardzo długie i cienkie. Mogą mieć aż dwa metry długości, przednie są zawsze dłuższe niż tylne. Mimo ich delikatnej budowy, żyrafy są doskonałymi biegaczami – mogą osiągnąć prędkości dochodzące do 55 km/h. Żyrafy posiadają długi ogon zaopatrzony w pęk włosów. Jest on niezbędny do opędzania się od natrętnych insektów. Praktyczność żyrafich ogonów od wieków cenili sobie mieszkańcy Afryki – wodzowie Masajów używali ich jako pacek na muchy. Stanowiły one również rodzaj berła – symbolu władzy i męskości. Szyja żyrafy, mimo imponującej długości oparta jest na zaledwie 7 kościach (zwanych kręgami), zupełnie jak u człowieka. Kręgi szyjne żyrafy mają niezwykle rozmiary – ich długość dochodzi do 25 cm. Cały kręgosłup zwierzęcia składa się z 24 kręgów. Wzdłuż karku żyrafy biegnie grzywa. Jest ona podobna do grzywy konia z tą różnicą, że jest bardzo króciutka. Rogi żyrafy zbudowane są z porytej skórą utwardzonej chrząstki– tkanki takiej jak ta, która nadaje kształt naszemu nosowi, tylko nieco twardszej. Rogi samic mają zazwyczaj kilka włosków na górze i są krótsze niż rogi samców.
Ciekawostki – PRAWDA CZY FAŁSZ?
- Nowo narodzone żyrafy wstają po około 30 minutach od narodzin na nogi, a 10 godzin później są już w stanie biegać – PRAWDA
- Nowo narodzona żyrafa waży 200 kg – FAŁSZ – nowo urodzona żyrafa waży około 100 kg
- W Mozambiku napowietrzne linie elektroenergetyczne muszą mieć wysokość co najmniej 12 m – zapewnia to bezpieczne przemieszczanie się żyraf – PRAWDA
- Żyrafy nie mogą przeżyć bez wody dłużej niż wielbłądy – FAŁSZ. Żyrafy mogą przeżyć bez wody dłużej niż wielbłądy
- Żyrafy nie potrafią ziewać – PRAWDA
- Plamy na skórze żyraf są jak ludzie odciski palców – PRAWDA. Żadna z żyraf nie ma dokładnie takiego samego wzoru.
- Nie istnieje biała żyrafa – FAŁSZ. Żyrafa o białym umaszczeniu nazywa się Omo i mieszka w Tanzanii.
Jej biel jest wynikiem schorzenia zwanego „leucyzmem”. Zwierzęta z leucyzmem mają niedobór wszystkich rodzajów barwnika w skórze. Schorzenie to dotyka praktycznie wszystkie zwierzęta, choć jest wyjątkowo rzadkie. Pracownicy parku Tarangire nadali jej imię Omo, nazwę popularnego w tej części świata środka czyszczącego. Jednak sprawa jest otwarta i dyrekcja parku nie wyklucza zmiany, jeśli znajdą się lepsze pomysły. Na szczęście nie podają dokładnie, gdzie zobaczyli żyrafę. Zwierzę jest łatwiejszym celem dla drapieżników, na tle fauny afrykańskiej rzuca się w oczy. Ale znacznie niebezpieczniejsi dla Omo są ludzie. Kłusownicy polują na każde wyjątkowe zwierzę, którego trofeum mogą sprzedać za ogromne sumy. Dyrekcja parku zapewnia, że zrobi wszystko by ochronić małą Omo i by mogła bezpiecznie przeżyć długie życie (źródło: http://www.national-geographic.pl/przyroda/zadziwiajaca-w-tanzanii-mieszka-biala-zyrafa-nie-jest-to-albinos-to-niezwykle-rzadki-przypadek)
- Żyrafy nie mogą zamknąć dziurek w swoim nosie – FAŁSZ. Zwierzęta te posiadają umiejętność zamknięcia swoich otworów nosowych. Taki zabieg ma chronić przed burzą piaskową bądź mrówkami.
- Kolor języka ma chronić go przed promieniowaniem UV – PRAWDA
- Same nogi żyrafy są wyższe od większości ludzi (1,8 m) – PRAWDA
- Żyrafy żyły kiedyś w Azji, ale w Azji wymarły i przetrwały tylko w Afryce – PRAWDA
